Ο Γιάννης Μπέζος μίλησε στο iefiemerida για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστει΄, ενώ υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία.
Γιατί «Ράφτης κυριών» για το φετινό χειμώνα;
«Η επιλογή έγινε για έναν πολύ απλό λόγο, πρώτον για να γελάσει το κοινό, αλλά για να γελάσει με έναν τρόπο παιδικό, από καρδιάς, απενοχοποιημένο, πρωτόγονο και δεύτερον διότι η φάρσα είναι ένα αγαπημένο μου είδος και έχει σαν προϋπόθεση την χαρά όλων των ανθρώπων της σκηνής. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία να χαρούμε και εμείς και οι θεατές».
Κύριε Μπέζο μετά από τόσα χρόνια στο χώρο, αισθάνεστε άγχος για το αν θα γελάσει το κοινό;
«Δεν αισθάνομαι άγχος για τίποτα και ποτέ. Το άγχος είναι το τελευταίο που έχει να κάνει με τους καλλιτέχνες. Είναι ανασταλτικός παράγοντας και αίσθημα περίεργο, δεν σε βοηθάει. Το ότι έχω μια έννοια και μια ευθύνη, ναι. Και αυτό ίσως πολλές φορές παραπάνω απ όσο πρέπει. Αλλά για άγχος όχι. Τώρα αν θα γελάσει το κοινό, θα γελάσει, αυτό είναι σχεδόν βέβαιο. Αλλα το θέμα είναι με ποια διάθεση και πως διαβαθμίζεται ποιότητα αυτό το γέλιο, αυτή είναι πάντα η αγωνία μου και όχι το άγχος μου».
Ιδιαίτερη η σχέση σας με τη μουσική και τα τραγούδια και φέτος μία συνεργασία με τον Φοίβο Δεληβοριά.
«Η μουσική είναι κάτι που εμπεριέχει τη μελωδία και το ρυθμό. Επομένως είναι αυτονόητο ότι έχει να κάνει με τη σκηνική πραγμάτωση ενός έργου. Δηλαδή ένα έργο πρέπει να εμπεριέχει κατά κάποιο τρόπο μια μελωδικότητα και ένα ρυθμό. Αλλά η δυσκολία είναι ότι το ρυθμό και τη μελωδικότητα πρέπει να την παράγουν οι ηθοποιοί επί σκηνής. Δεν υπάρχει κάτι δεδομένο, δεν υπάρχει μια παρτιτούρα. Η σχέση μου με τη μουσική ουσιαστικά είναι αυτή. Η σχέση μου η επαγγελματική με τη μουσική είναι παραπληρωματική ασχολία, επαγγελματική βέβαια αλλά παραπληρωματική και η σχέση μου με τον Φοίβο είμαι πολύ ουσιαστική διότι είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορώ να συνεννοηθώ με το αίσθημα και όχι απλά με τη σκέψη, ζητώντας από αυτόν να προτείνει και όχι να του πω εγώ»
Εξαιρετικά αγαπημένος στην κωμωδία, με μεγάλο χάρισμα ωστόσο στο δράμα. Ποια η σχέση σας με τα δύο είδη τέχνης;
«Το θέατρο είναι ένα. Το ρεπερτόριο για μένα δεν έχει μεγάλες διάφορες με την έννοια ότι είναι ένας χρόνος ο οποίος γίνεται πάνω στη σκηνή και τον οποίο συμμερίζονται οι θεατές κάθε φορά εάν υποτεθεί ότι μπορούν να τον συμμεριστούν και εάν υποτεθεί ότι υπάρχουν θεατές. Αλλά η κωμωδία έχει μια επιπρόσθετη δυσκολία, διότι έχει να κάνει με έναν χρόνο που είναι πειραγμένος. Στο δράμα, το οποίο έχει άλλες φυσικά απαιτήσεις, μπορείς και κατά κάποιο τρόπο να κρυφτείς πίσω από ένα ισχυρό κείμενο. Στην κωμωδία και κυρίως στις φάρσες με τις οποίες καταπιανόμαστε τα τελευταία χρόνια είναι κείμενα τα οποία απαιτούν τη δεξιοτεχνία του ηθοποιού. Δεν ξεχωρίζω τα είδη. Και τα δυο έχουν την ίδια δυσκολία , και τα δυο μπορούν να σου προσφέρουν την ίδια απόλαυση».
Ταγμένος στο θέατρο με πολλές επιτυχίες στην τηλεόραση, χωρίς εκπτώσεις. Ποιο το μυστικό της «φριτέζας» που τρελαίνει κόσμο;
«Δεν υπάρχει κανένα μυστικό, τα μυστικά αυτά είναι κοινά πια σε όλους. Είναι πρώτα-πρώτα η καλή προετοιμασία, η επιλογή του κειμένου το πρώτο. Με ενδιαφέρει πρώτα αν θα το έβλεπα εγώ σαν θεατής αν υπήρχε στην τηλεόραση κάτι αντίστοιχο. Δεύτερον η ιστορία του. Αν πρόκειται για την κωμωδία, κατά ποσό έχει κωμική θερμοκρασία όλο αυτό μαζί. Το θέμα είναι η σοβαρή προετοιμασία, η παραγωγή και πάνω απ όλα ποιοι θα εμφανιστούν στο γυαλί».
Μία φράση του ήρωά σας στον «Ράφτη» που αγαπάτε;
«Το τέλος του έργου, η τελευταία φράση ‘Ντρεπόμουν να πω στην γυναίκα μου για τον θείο μου, γιατί ήταν νόθος θείος μου’».
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη σχέση σας με το θέατρο κ. Μπέζο;
«Θα ήταν πολύ εύκολο να επαναλάβω αυτά που λέγονται κατά κανόνα και σύμφωνα με τη μόδα, είναι η ζωή μου, η αναπνοή μου και όλα αυτά. Εγώ θα σας έλεγα ότι είναι το επάγγελμά μου».
Τι θα βρούμε πάντα στο καμαρίνι σας;
«Αυτό που θα βρείτε οπωσδήποτε είναι βιβλία. Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι στο καμαρίνι χωρίς να έχω τουλάχιστον δυο βιβλία».
